Geert Degrnde (Fan2.be): Oudere voetballiefhebbers zullen zich nog de Franse dribbelaar Dominique Rocheteau herinneren. Hij werd wel eens de Franse Johan Cruijff genoemd. Of ?de groene engel? omdat hij met zijn wervelende dribbels en wapperende krullen Saint-Etienne in 1974, 1975 en 1976 aan drie achtereenvolgende Franse landstitels hielp en met dat team ook finale van Europacup I bereikte. Hij werd ook in 1986 nog eens kampioen met PSG en maakte deel uit van het Franse team dat in 1984 onder leiding van een ontketende Michel Platini de Europese titel veroverde. Op zijn 68ste heeft hij nu met ?Foot Sentimental? een interessant boek geschreven waarin hij de ontsporingen van het huidige voetbal hekelt.
Schitterende carrière
Dominique Rocheteau was een fantastische speler, die in totaal voor AS Saint-Etienne, PSG en Toulouse 522 wedstrijden speelde in de Ligue 1. Hij trad ook 49 keer aan voor de Franse nationale ploeg en scoorde daarin 15 goals. Hij was echter vooral een man van de assist die vanop de rechterflank de tegenstanders tureluurs draaide. Toch bleef hij ook gedurende meer dan 20 jaar de all-time topscorer van PSG. Voor de ploeg uit de Franse hoofdstad deed hij immers in zeven seizoenen 100 keer de netten trillen. Voordien maakte hij vooral veel indruk tijdens de memorabele Europese campagne van Saint-Etienne in het seizoen 1975-1976 die voor de Zuid-Franse ploeg eindigde met een 1-0 nederlaag in de finale tegen Bayern Munchen. Na zijn actieve carrière werkte hij onder andere een tijdje voor de Franse voetbalbond en tot 2019 als technisch directeur bij Saint-Etienne. Op zijn 68ste zijn de wilde haren weg en is het kapsel grijs geworden, maar hij ziet er nog vrij patent uit en hij haalt nog een tweetal keer per jaar de voetbalschoenen boven om mee te spelen in liefdadigheidswedstrijden met de Variétés Club de France, die onlangs ook nog eens een wedstrijd speelde waarin Eden Hazard meedeed.
Gaat de ziel van het voetbal verloren?
Dominique Rocheteau was ook een buitenbeetje buiten het veld, omdat hij in tegenstelling tot veel andere voetballers ook altijd interesse betoonde voor maatschappelijke ontwikkelingen. In die zin was hij een inspiratiebron voor de geweldige Eric Cantona, die zich na zijn carrière niet alleen ontpopte tot acteur maar zich ook meer en meer ging verdiepen in filosofie. In die zin is het geen verrassing dat hij met een boek op de markt komt waarin hij aanklaagt dat de sport het steeds moeilijker heeft om nog een verbindende rol te spelen in een steeds egocentrischer wordende wereld. Hij klaagt onder meer de hebberigheid van de FIFA aan en het feit dat de afstand tussen spelers en supporters zoveel groter is geworden dan vroeger. ?Zullen we op een dag niet moeten kiezen tussen de ongebreidelde verdere zoektocht naar geld en het behoud van de ziel van het voetbal?? klinkt het. Ook het gebrek aan respect voor de scheidsrechters is hem een doorn in het oog. En hij verklaart in het boek zijn liefde voor de vrijwilligers van kleine clubs die de basis vormen van de piramide en zonder wie topvoetbal niet mogelijk zou zijn. Opvallend is ook zijn moderne visie en zijn vreugde over de manier waarop het vrouwenvoetbal zich ontwikkelt. Misschien kan het boek een inspiratiebron zijn om ook vroegere helden en clubiconen uit ons voetbal ? we denken spontaan aan mensen als Georges Grun, Eric Gerets, Johan Walem, Eddy Snelders, Alex Czerniatinsky en René Vandereycken maar dit lijstje is natuurlijk subjectief en niet exhaustief - die wat verder kijken dan het leer en het groene veld aan te zetten om hun ideeën op papier te zetten. Als die doorspekt worden met mooie voetbalherinneringen zouden het ongetwijfeld boeken zijn die heel wat sportieve lezers aanspreken.
Messi of Ronaldo
