Scheidsrechter Osman Kaplan was in het verleden een groot talent bij Sporting Lokeren onder de vleugels van Aimé Anthuenis!

"De periode onder Aimé Anthuenis zal ik nooit meer vergeten'", steekt de 58-jarige Osman Kaplan van wal. "Op 10-jarige leeftijd in het seizoen 1975-1976 trok ik mijn eerste voetbalschoenen aan. In mijn jeugdjaren beleefde ik fantastische momenten bij Sint-Gillis-Waas, toen een subtopper in tweede provinciale Oost-Vlaanderen. Als 16-jarige gold ik als een groot talent. Aimé Anthuenis kwam mij persoonlijk twee keer scouten en vanaf 1981 speelde ik tot 1983 bij Sporting Lokeren. Ik heb enorm veel te danken aan motivator Anthuenis. Niet alleen als coach, maar ook als mens. Ik kwam als scholier naar Lokeren, maar mocht met de nationale Uefa's  aantreden. Ik leerde ook van hem om gemaakte afspraken na te komen. Een gegeven woord is voor mij even belangrijk dan het met de pen neer te schrijven."

Anekdote

"De mooiste herinnering is de titel met de Uefa's", vervolgt de Belgische Turk uit Sint-Niklaas. "Op de laatste speeldag moesten we winnen van Club Brugge, toen met jeugd internationals Marc Degryse en Pascal Plovie in hun rangen. Wij hadden de broers Mbyu, die later in de jaren '80 furore konden maken in het eerste elftal van Sporting Lokeren. Het was op een zondagvoormiddag. Ja, ik zie die wedstrijd nog regelmatig voor mijn ogen verschijnen (lacht). Het was een geladen partij en het eerste elftal kwam supporteren voor ons. Er waren maar liefst 1500 toeschouwers aanwezig! Dat gaf ons vleugels. We wonnen met 6-1 en lieten zo het Antwerp van Marc Van der Linden met één punt achter ons en de titel was binnen. Ik heb toen voor het eerst in mijn leven champagne gedronken (lacht)."

Racisme

"Waarom ik niet definitief kon doorbreken? Ik speelde bij het tweede elftal van Lokeren. Toen nog samen met Kim Kristofte een Deens internationaal, die in 1992 met Denemarken Europees kampioen werd. Het was een mooie tijd, want ik speelde nog tegen Degryse, Filip De Smet, Gilbert Bodart en nog andere grootheden uit de Belgische geschiedenis van het voetbal. Lokeren had toen een topploeg onder leiding van Robert Waseige met jongens als De Schrijver, Larsen, Lubanski, Van der Gijp, Mommens, Lato en noem maar op. Het was als jeugdspeler ook mentaal niet gemakkelijk om overeind te blijven. Ik weet nog als knaap van 12 jaar dat ouders in Kemzeke naar mij riepen van: "Hey, vuile Turk ga terug naar je land!" Tja, toen was racisme nog heviger in de maatschappij dan nu. Er kwamen ook wel blessures en Lokeren kon de 450.000 Belgische Frank toen niet betalen en ik keerde dus terug naar Sint-Gillis-Waas."

Scheidsrechter

"Gelukkig had ik ook talent om scheidsrechter te zijn. Dat kwam er door een toevalstreffer. Ondertussen 24 jaar geleden op een zaterdagnamiddag in Sint-Niklaas toen het FC Nieuwkerken bij de U14 moest aantreden zonder scheidsrechter. De jeugdcoördinator zei blaas jij die wedstrijd maar tegen Eendracht Aalst. Ik floot die partij eerst met lood in mijn schoenen (lacht), maar het liep vrij vlot. Het werd een aangename partij die Aalst won met 1-2 tegen FC Nieuwkerken. Iedereen was vol lof en ik kreeg meteen als scheidsrechter mijn aansluiting bij FC Nieuwkerken. Na een kleine drie jaar stapte ik als ref over naar het Café voetbal. Na anderhalf jaar werd ik het hoofd van de scheidsrechters. Ik floot tussendoor ook nog jeugd en oefenwedstrijden van het eerste elftal toen in derde nationale. Acht jaar stond ik aan het hoofd van de refs en ben overal graag gezien."

Zaalvoetbal

"Veel spelers van de voetbalclubs trokken ook richting zaal. Daar kreeg ik snel de aanbieding om ook ref in het zaalvoetbal te worden bij de VZVB. Ik floot in de Hamse Liga en werd voor een termijn van vijf jaar ook hoofd van de afdeling Oost-Vlaanderen. Ook bij de dames zien ze mij graag komen (lacht). Ik fluit altijd in eer en geweten. Streng, maar rechtvaardig en dat weten de clubs te appreciëren. Ik ben nog altijd actief en zolang de gezondheid het toe laat wil ik nog jaren plezier beleven als scheidsrechter."